De vakantie is begonnen.

Eindelijk na een lange voorbereiding en uitstel (zouden in okt al vertrokken zijn naar Curaçao) was het dan eindelijk zover. We gaan op Dolfijn avontuur naar Turkije. 
Allereerst gingen we Cindy aanmelden voor assistentie. Dit zodat we als eerste in het vliegtuig kunnen gaan zitten. Vervolgens het inchecken van de koffers. En ja hoor dit ging weer mis. De medische koffer was door Tui niet in het systeem aangemeld terwijl Alletty dit wel gedaan had. Na veel heen en weer gebel mocht hij, kosteloos, meereizen als ruimbagage. We werden ook verzocht om bij de TUI balie de medische koffer voor de terugreis te laten registreren voor we daar ook weer problemen zouden hebben. Nu op naar het geld wisselkantoor. Ik had het online al aangevraagd zodat je dit snel kan ophalen. Nou dan moeten ze ook wel een online balie hebben want als er dan toch een rij staat met niet aangevraagde opdrachten dan moet je toch echt wel wachten.
Na ruim anderhalf uur konden we dan eindelijk door de eerste douane check heen. We waren drie uur voor vertrek vliegtuig gearriveerd op Schiphol maar als je dan zo lang over het inchecken doet en uur voor vertrek je moet melden bij de gate kan je het winkelen wel vergeten. Maar even snel iets te drinken en eten halen ging nog net.
Deze vlucht had naar mijn idee een record aantal baby's en kleine kinderen mee te nemen. Zij mochten net als ons als eerste het vliegtuig betreden. Ik zag de bui al hangen want ook al stonden we vooraan in de rij, voor ik de buggy ingeklapt had waren we lang niet meer de eerste om het vliegtuig te betreden. Voor Cindy noodzakelijk zodat ze direct naar de stoel kan lopen die we geboekt hebben. Bij obstakels word ze heel boos en dan moet de vlucht nog beginnen. Maar gelukkig was er grondpersoneel die ik kon uitleggen wat ons verzoek was en waarom en hij hield de hele rij tegen tot we ook daadwerkelijk zaten. Echt heel erg netjes. 
Cindy leek het te herkennen want toen ze zat moest gelijk de riem om, ik gaan zitten en haar hand vasthouden. Met Boyd aan het raam zaten we met zijn drieën op een rijtje. Voor Boyd was het de eerste keer vliegen dus die kneep hem dan ook echt toen we naar de startbaan reden en gingen opstijgen. Een paniekaanval bleef nog net uit. Maar toen we eenmaal in de lucht zaten was de conclusie dat het allemaal toch wel mee viel.
Halverwege de reis is Cindy aan het raam gaan zitten. Af en toe keer ze naar buiten en moest ze ook even lachen. Ze heeft de reis rustig doorstaan maar loslaten was niet mogelijk.

In Turkije aangekomen ging het bij de douane vanzelf en buiten stond de taxi vanuit de therapie al op ons te wachten. Het leek wel bij het inladen of ze per minuut parkeren moesten betalen want de koffers lagen in een zeer rap tempo in de bus. Na een ritje van ongeveer 20 minuten waren we gearriveerd bij het Miracle resort. Een prachtig groot hotel met een zeer grote lobby.
Nadat we de kamers toegewezen hadden gekregen zijn we nog wat gaan eten en het terrein buiten gaan verkennen. Via een wandeling langs het zwembad, door het parkje, kwamen we uit aan de zee. Alles zag er in het donker al veel belovend uit en zou morgen alleen nog maar beter worden. Rond half drie (lokale tijd) hebben we toch maar het bed opgezocht om te gaan slapen. Iedereen was zo vertrokken behalve Cindy. Die zat maar te lachten en om zich heen te kijken. Rond half zes is ze eindelijk gaan liggen om even een snel uiltje te knappen van wel 2 uur ;).