Dag 11: Green Canyon

Vroeg de wekker gezet want om 7:50 werden we opgehaald met de taxi. 

Na een rit van 3 uur en verschillende hotels als pick-up te hebben bezocht kwamen we uit bij een boogdam. Deze dam is maar liefst 185 meter hoog en zijn ze 7 jaar mee bezig geweest om deze te realiseren. 4% van de elektriciteit verbruik van Turkije word geproduceerd door deze stuwdam. 

Via diverse haarspeldbochten, waarvan het net lijkt of de bus deze niet zou kunnen maken, kwamen we uit bij het meer. Onderweg moest je echt geen hoogtevrees hebben als je bij het raampje zat aan de kant van de klif. 

Om bij de boot te komen was het noodzakelijk om een stijle, oude, stenen trap af te dalen. Ieder had een taak tijdens deze afdalen. Astrid lette op Boyd en het gezicht van Cindy, Brian sjouwt de tassen, Zehna en ik begeleiden Cindy naar beneden en de gids was zo lief om de buggy te sjouwen. Het begeleiden van Cindy houd in dat we haar onder de oksel vasthouden en bij haar pols. Dit moet ook stevig gebeuren want ze gaat hierin hangen. Trede voor trede naar beneden en dan aansluiten met je voeten. Cindy kan namelijk geen verschil zien tussen de treden. Voor haar is het een stenen glijbaan qua zicht. Doodeng moet dit dan ook zijn en het volste vertrouwen hebben in je begeleiders. Dat vertrouwen was niet geheel aanwezig, wat volgens Astrid dan ook van haar gezicht was af te lezen. Maar het ging goed. We zijn veilig aangekomen op de boot. Buggy geïnstalleerd en de bootreis kon beginnen. 

Het water is smaragd groen. Dit word veroorzaakt door het ijzer gehalte van het Taurus gebergte. De rivier is 18 km lang en komt uit bij, geloof ik, een waterval. Dit kon ik niet zo goed ontdekken maar het water was daar echt bruisend. Aan beide zijden van de rivier reizen enorme stenen bergen op uit het water. Wat voel je je dan klein. Cindy vond het prima in de boot, lekker in de schaduw. Per toerbeurt zijn we lekker op het zonnedek gaan zitten om volop te kunnen genieten van de omgeving. Op de boot was natuurlijk ook een fotograaf. Wat zijn die mensen irritant. Nou dat is eigenlijk nog zacht uitgedrukt. We hadden duidelijk aangegeven dat we niet op de foto wilde. Niet een maal maar ontelbare keren. Willen de foto toch niet kopen dus waarom op de foto. Vooral van Cindy vind ik dat dan ook totaal overbodig. Maar uiteindelijk heeft hij ons dan toch op het plaatje gezet, ongevraagd. 

Veel lol hadden Astrid en ik ook over de “fotomodellen” die op de boot aanwezig waren. Een bodybuilder in zijn krappe short( gelukkig geen tangaslip). Overduidelijk was dat zijn spieren mede afkomstig waren uit een potje want van een sixpack was niets te bekennen ( erg jammer dan weer voor ons).

Ook was er een meisje van rond de 16 jaar die door haar moeder in allerlei pose werd gefotografeerd. Dit ging ook gepaard met kledingwissels. De foto’s werden gemaakt op een iPad 😂.

Na de boottocht moesten we natuurlijk weer de trappen op. De gids nam de buggy weer mee maar was uit het zicht van Cindy. Ze keek dan ook diverse malen tijdens de klim achterom waar hij bleef. De bus stond vlakbij geparkeerd dus ik dacht lopen we gelijk door de bus in. Nou Cindy was hier totaal niet mee eens. Kreeg in het gangpad een woede aanval en wilde zichzelf pijnigen met haar speelgoed plus haar hoofd bonken waar maar kon. Haar stevig gefixeerd en zo in de stoel gezet. Dit ging even goed maar de woede kwam weer terug. Hele snelle diepe ademhaling en weer willen slaan. Haar handen stevig vastgehouden op haar schoot zodat ze zichzelf weer kon vinden. Dit duurde even maar lukte gelukkig zonder verwondingen. Achteraf gezien werd ze waarschijnlijk zo boos omdat ze geen flauw idee had waar de buggy gebleven was. Echt heel dom van mij. Maar doordat je zo gefixeerd ben op het veilig in de bus komen ivm de gevaarlijke trap dit totaal vergeten. 

Met de bus weer naar beneden en later weer omhoog om bij een restaurant uit te komen. Nou deze weg ga ik echt niet zelf narijden met de auto. Of ik zou met erg klamme handen en zweet druipend langs mijn voorhoofd, achter het stuur zitten. Spectaculair was dan wel het uitzicht onderweg. Helaas geen foto’s hiervan kunnen maken omdat ik niet aan de goede zijde van de bus zat. (Eerlijk gezegd was ik hier wel erg blij om). 

Na een heerlijke lunch konden we nog even genieten van het uitzicht en werden we weer verzocht plaats te nemen in de bus. Astrid liep met Cindy achter de bus langs om even te schuilen in de schaduw. Allen hadden we niet door dat de bus gestart werd. Ze was net voorbij de knalpijp toen dit gebeurde. Gelukkig net geen zwarte piet geworden want er kwam me toch een roet uit de bus. Niet normaal. 

Op de terugweg korte stop gemaakt bij de bazaar waar een aantal toeristen opgehaald moesten worden. Deze korte stop met Astrid en Boyd even bekeken wat dit voor soort bazaar was. Zag er erg leuk uit en veel goedkoper dan de winkels van het Shopping centrum hier. Maandag gaan we hier terug heen.

Avond was er geen leuke show dus maar even lekker gewandeld over het park. Cocktail gedronken en vroeg naar bed.